همیشه که خشونت نباید فیزیکی باشد
گاهی اوقات خشونت کلامی خیلی دردناکتر از آنچه به نظر می آید است .
اینکه مدام آنچه نداری را به رخ ات بکشند
اینکه مدام یاد آوری کنند آنچه نمیتوانی به دست آوری .
او نیز همین حس را تجربه میکرد ؛
درست در همان مواقعی که دوست داشت در جواب تمام آن حرف ها داد بزند و
آنچه بدون آنکه گفته شود در گلویش بغض میشد را به زبان آورد ؛
درست در همان لحظات احساس میکرد تمام بدنش لمس شده است .
نه میتوانست حرکت کند و نه چیزی به زبان آورد .
تنها همچون مترسکی به تمام آن گوش میسپرد .
علاقه اش نسبت به کلمات نوشته ، مخلوطی از یک احترام تشریفاتی و غایبانه بود و
حتی نوشته های خودش نیز از این دوگانگی در امان نبودند .
آلفونسو که زبان منطقه ای او را آموخته بود ، لوله ای از نوشته های او را برای ترجمه
در جیب خود گذاشت که همیشه مملو از بریده ی روزنامه ها و خودآموز حرفه های عجیب
و غریب بود و یک شب ، آن را در خانه ی دختران گرسنه گم کرد .
هنگامی که پیرمرد از این اتفاق با خبر شد ، برخلاف انتظار دعوا و مرافعه راه نینداخت ،
بلکه برعکس ، غش غش خندید و گفت سرنوشت ادبیات جز این هم نمیتواند باشد .
در عوض وقتی میخواست به دهکده ی زادگاه خود بازگردد ، هیچ قدرت بشری موفق نشد
او را متقاعد کند که سه صندوق را همراه نبرد و هنگامی که بازرسان راه آهن میخواستند
سه صندوق را به عنوان کالا بفرستند ، او فحش را به جان آنها کشید و موفق شد صندوق ها
را با خود به واگن مسافربری ببرد .گفت :
روزی که قرار شود بشری در کوپه ی درجه یک سفر کند و ادبیات در واگن کالا ،
دخل دنیا آمده است /.
♣ گابریل گارسیا مارکز/.
همان شب ، هنگامی که با آئورلیانو دومینو بازی میکرد ،
به گروهبان دستور داد لاک و مهر صندوق را بشکند و آرا را بشمارد.
تعداد آرای آبی رنگ و قرمز رنگ تقریبا با هم مساوی بود ،
ولی گروهبان فقط ده ورقه ی قرمز رنگ در صندوق گذاشت و بقیه را
با ورقه های آبی رنگ پر کرد .
سپس صندوق را بار دیگر لاک و مهر کردند و صبح روز بعد آن را به مرکز استان فرستادند.
آئورلیانو گفت :« آزادی خواهان سر به جنگ برمیدارند .»
دون آپولینار مسکوته حواس خود را روی قطعات دومینو متمرکز کرد و گفت :
«اگر این را به خاطر عوض کردن آرای صندوق میگویی ،آنها جنگ را شروع نخواهند کرد ،
چند ورقه ی قرمز رنگ در صندوق گذاشتیم تا اعتراضی پیش نیاید .»
آئورلیانو ضرر در اقلیت قرار گرفتن را درک کرد و گفت :
«اگر من آزادی خواه بودم ، به دلیل آن ورقه ها میجنگیدم » /.
گابریل گارسیا مارکز/.
♣ برنامه ریزی به روش بولت ژورنال / نوشته رایدر کارول
.
بولت ژورنال یا بوژو یک روش برنامه ریزی نسبتا جدید(از 2015) محسوب میشه
که خیلی سریع جای خودشو بین مردم دنیا باز کرد و روز به روز بیشتر از قبل
به تعداد طرفداراش اضافه میشه .
این کتاب به طور مفصل شما رو با این روش اشنا میکنه و علاوه بر این
به شما کمک میکنه تا بولت ژورنالتونو کاملا شخصی سازی کنید .
نویسنده از داستان بچگی خودش که از بیماری اختلال کم توجهی رنج میبرده
شروع میکنه و بهتون عمق معجزه ی بولت ژورنال در زندگیش رو نشون میده .
علاوه بر این داخل کتاب مثال هایی از افرادی که زندگیشون تحت تاثیر بولت ژورنال
قرار گرفته و تونستن ازش کمک بگیرن گفته شده .
اما اگر شما از اون دسته افرادی هستین که قبلا با بوژو آشنا شدین و
جزو جامعه ی بولت ژورنالین میتونین از این کتاب به عنوان مرجعی برای
سوالاتی که احتمالا براتون پیش اومده استفاده کنین .
. . .
یکی از دوستان عزیزم زمانی به من گفت :
«طولانی ترین راه همان کوتاه ترین راه است»
در جهان کپی-پیست امروز که سرعت را بالا برده ما معمولا
راحتی را با کارامدی اشتباه میگیریم .
وقتی مدام در حال میانبر زدن هستیم ،
فرصت را برای مکث کردن و تفکر از دست میدهیم .
نوشتن با دست ، هرچقدر هم که نوستالژیک و قدیمی به نظر برسد ،
به ما اجازه میدهد تا از چنین فرصت هایی استفاده کنیم .
همانطور که حروف را کنار یکدیگر میچینیم ،
ناخوداگاه مانند سیگنالی از اختلالات جدا میشویم .
کارامدی واقعی ربطی به سرعت ندارد ،
بلکه کارامدی یعتی زمان را روی چیزی صرف کنیم
که واقعا اهمیت دارد .
در نهایت ، هدف اصلی روش بولت ژورنال نیز همین است .
رایدر کارول/.